Από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, το εμπόριο κρασιού ήταν και είναι καλή επιχείρηση! Η μεσογειακή κουλτούρα κρασιού επέτρεψε την άνθιση του είδους παγκοσμίως.
Η αμπελοκαλλιέργεια και η παρασκευή του κρασιού μπορούν να εντοπιστούν πολύ πριν από την ελληνιστική εποχή. Μια προϋπόθεση για την παραγωγή κρασιού είναι η δυνατότητα αποθήκευσης και, η πρώτη πραγματική απόδειξη της παραγωγής κρασιού είναι σε κεραμικά αγγεία που βρέθηκαν στο Βόρειο Ιράν και την Γεωργία με ίχνη κρασιού που χρονολογούνται από το 6000 π.Χ., δηλαδή πριν από 8000 χρόνια! Το κρασί αποθηκευόταν σε πήλινα πιθάρια που ήταν θαμμένα στο έδαφος, διατηρώντας, έτσι, σταθερή την θερμοκρασία του περιεχομένου τους.
Το κρασί στην Ελλάδα και τις γύρω περιοχές
Η περίοδος μεταξύ του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της Κλεοπάτρας VII, γνωστή ως Ελληνιστική εποχή (περίπου 335-30 π.Χ.), σημείωσε την επέκταση των εμπορικών σχέσεων σε μια συνεχώς αναπτυσσόμενη οικονομία, φέρνοντας σε επαφή μακρινές περιοχές, εγκαθιδρύοντας ταυτόχρονα τον Δρόμου του Μεταξιού. Ανάμεσα σε αυτά τα εμπορικά πλούτη ήταν και το κρασί.
Η κλασική Ελλάδα, βέβαια, φημίζεται για την περίτεχνη κουλτούρα γύρω από την κατανάλωση κρασιού. Η ελληνική μετανάστευση απήγαγε την κουλτούρα του κρασιού, μοιράζοντάς την έτσι με τους Σκύθες και τους Κέλτες, τους Ετρούσκους και τους Ρωμαίους.
Οι Έλληνες και Ρωμαίοι διέδωσαν το κρασί σε όλη τη Μεσόγειο όπου το απολάμβανε όλος ο Μεσογειακός κόσμος και καταναλωνόταν από απλά ατομικά ξύλινα ή κεραμικά δοχεία, μέχρι και πανάκριβα γυάλινα και χρυσά.
Οι Έλληνες πάντα έπιναν το κρασί τους, αραιωμένο με νερό, το ίδιο έκαναν και οι Ρωμαίοι. Και οι δύο θεωρούσαν μάλιστα ότι ήταν βάρβαρη πρακτική να καταναλώνουν αδιάλυτο κρασί. Μια μεγάλη ποικιλία κρασιών, κυρίως γλυκών αρωματικών κρασιών, αλλά και ξηρότερες ποικιλίες παρήχθησαν στην ηπειρωτική Ελλάδα και την σημερινή Ιταλία.
Ένα δημοφιλές ελληνικό κρασί, το οποίο εξάχθηκε σε μεγάλες ποσότητες στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, ήταν η ποικιλία από το Μέντε (σημερινή Χαλκιδική). Αυτό το λευκό κρασί Μαντινείας υπήρχε σε διαφορετικούς τύπους (ήπιο, ξηρό και μελωμένο) και θεωρήθηκε ότι είχε τόσο θεραπευτικό όσο και καθαρτικό στη λειτουργία. Ωστόσο, ήταν οι Ρωμαίοι εγκαθίδρυσαν το κρασί σε ολόκληρη την περιοχή της αυτοκρατορίας τους. Σταδιακά επεκτάθηκε στην ενδοχώρα, πρώτα στην κοιλάδα του Ροδανού, στη συνέχεια στη Βουργουνδία, στο Λίγηρα, στη Μοζέλα και τέλος στο Ρήνο.
Εκτός από την κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων, οι Ρωμαίοι συνέβαλαν επίσης την ανάπτυξη των τεχνικών παραγωγής κρασιού και ήταν οι πρώτοι που το αποθήκευσαν σε ξύλινα βαρέλια. Φάνηκαν επίσης να γνωρίζουν πώς να τα σφραγίζουν και, επομένως, να προστατεύουν το κρασί από την οξείδωση.
Η εξάπλωση της παραγωγής και κατανάλωσης του κρασιού έγινε πολύ γρήγορα με τα δεδομένα της αρχαιότητας καθιστώντας το διεθνές προϊόν. Μεταφέρθηκε μέσω θαλάσσιων διαδρομών μέχρι την Αραβία και την Ινδία.
